وبلاگ از همه جا از همه رنگ می نویسد:

توکل بر خدایت کن کفایت میکند حتما

اگر خالص شوی با او صدایت میکند حتما

اگر بیهوده رنجیدی از این دنیای بی رحمی

به درگاهش قناعت کن, عنایت میکند حتما

دلت درمانده میمیرد, اگر غافل شوی از او

به هر وقتی صدایش کن حمایت میکند حتما

خطا گر میروی گاهی, به خلوت توبه کن با او

گناهت ساده میبخشد, رهایت میکند حتما

به لطفش شک نکن گاهی, اگر دنیا حقیرت کرد

تو رسم بندگی آموز, حمایت میکند حتما

اگر غمگین اگر شادی, خدایی را پرستش کن

که هر دم بهترینها را, عطایت میکند حتما

بنرهای طراحی شده به مناسبت روز جهانی قدس توسط خانم کیانی:

وبلاگ میلاد دوباره قلم می نویسد:

امسال  قلم معنی دیگری گرفت .

روز قلم و شب تقدیر

پس می نویسم ای صاحب " نون و القلم" هر چند که خواسته ی زیادی از من قلم شکسته می باشد ولی تو خود می دانی که  خواسته و ناخواسته قلب قلمم سیاه شد و دفتر سپید روحم را خط خطی کرد . و الان شرمسار به امید پاک کن عفو تو آمده ام.

آمده ام تا در دفتر تقدیرم با قلم نور بنویسی که امسال سال ظهور و درک حضور مولایم خواهد بود.

خانم زمانیان

وبلاگ سنگر هنر می نویسد:

وقتی که بابا باز در باران نیامد

دیگر میان سفره عطر نان نیامد

از لابلای نخل های باغ کوفه

دیگر صدای خواندن قرآن نیامد

مردی زجنس آسمان در خاک می رفت

حتی برای غسل او باران نیامد

آن شب برای دین آن روی ماهش

ایلی فرشته آمد و انسان نیامد

شعر:آقای دانیال رحمانیان

وبلاگ صادقانه می نویسد:

در منطقه فکه پیکر شهید 16،17 ساله‌ای را پیدا کردم که زیر لباسش برجسته بود؛ وقتی دکمه‌هایش را باز کردم یک کتاب و دفتر

زیر لباس گذاشته بود. کتابى که 10 سال تمام، با شهید همراه بوده است، کتاب فیزیک بود.

یکى از روزها، در منطقه عملیاتى " والفجر یک"  در ارتفاع 112 فکه، محورى که نیروهاى گردان خندق لشکر 27 حضرت رسول صلى‌الله علیه وآله وسلم، عملیات  کرده بودند، صحنه بسیار عجیبى دیدم که برایم جالب و تکان دهنده بود.

از دور پیکر شهیدى را دیدم که آرام و زیبا روى زمین دراز کشیده و طاق بازخوابیده بود؛ سال 72 بود و حدود 10 سال از شهادتش مى‌گذشت؛ نزدیک که شدم، از قد و بالاى او تشخیص دادم که باید نوجوانى باشد حدود 17 - 16 ساله.

بر روى پیکر، آنجا که زمانى قلبش در آن مى‌تپیده، برجستگى‌اى نظرم را بهخود معطوف کرد؛ جلوتر رفتم و در حالى که نگاهم به پیکر استخوانى و انداماسکلتى‌اش بود، در گودى محل چشمانش، معصومیت دیدگانش را مى‌خواندم، آهسته وبا احتیاط که مبادا ترکیب استخوان‌هایش بهم بریزد، دکمه‌هاى لباس را باز کردم؛ در کمال حیرت و تعجب، متوجه شدم یک کتاب و دفتر زیر لباسش گذاشته بوده؛ کتاب پوسیده را که با هر حرکتى، برگ برگ و دستخوش باد مى‌شد، برگرداندم؛ کتابى که 10 سال تمام، با شهید همراه بوده است، کتاب فیزیک بود.

 یک دفتر که در صفحات اولیه آن بعضى از دروس نوشته شده بود؛ خودکارى که  لاى دفتر بود، ابهت خاصى به آنچه مى‌دیدم، مى‌داد؛ نام شهید بر روى جلد کتاب نوشته بود.

مسئله‌اى که برایم خیلى جالب بود، این بود که او قمقمه و وسایل اضافى همراه خود نیاورده و نداشت، ولى کسب علم و دانش آن قدر برایش مهم بوده که در بحبوحه عملیات کتاب و دفترش را با خود جلو آورده بوده تا هرجا از رزم فراغتى یافت، درسش را بخواند.

وبلاگ ساحل ادب می نویسد:

شب قدر است و من قدري ندارم¤

وبلاگ یک نکته از این معنی از شیطان و شطاطین نفس می نویسد:

وبلاگ پوتین خاکی نوشت:

وبلاگ من و رهبرم نوشت:

وبلاگ سنگر هنرمندان نوشت:

حمد و سپاس مخصوص خداوندی است که هر جا خواستم او بود،اما هر جا او خواست من نبودم.

پروردگارا دعا کردن بلد نیستم. نمی دانم چگونه و با چه زبانی دعا کنم. اما شب قدر است و فرصت کوتاه . می گویند تقدیر یکسال آدمیان در این شب نوشته می شود.و این را نیز می دانم که در بسته نیست،ما دست و پا بسته ایم.

اما 

معبودا تقدیرم را خوشرنگ و زیبا بنویس به رنگ خودت. 

بار الها به بزرگی آنچه داده ای آگاهم کن تا کوچکی آنچه ندارم نا آرامم نکند.

 خداوندا کمک کن با هر دعایی که میکنم قدمی بردارم که اگر اینگونه می کردم اکنون کنارت ایستاده بودم.

کریما شکرت که امسال نیز هستم و فیض این شب را درک می کنم . . . 

منصوره بهره دار